Go big or go home

Kia ora!

Na 'n heerlijk relaxte vlucht eindelijk weer in Auckland aangekomen. Ik had nog 2 dagen te gaan voor ik aan mijn nieuwe avontuur zou beginnen: Mijn rondreis door Nieuw Zeeland.
Zo kwam het dat ik op mijn eerste dag, 10 maart, samen met Caroline die ik in de bus heb leren kennen, door Hobbiton liep. De set van Lord of the Rings. Erg leuk om te zien en denk dat ik me nu toch maar eens in de films moet gaan verdiepen! Na Hobbiton zijn we doorgereisd naar Rotorua. De eerste dag in deze stad zijn we erg actief geweest, wat inhoud dat we door het park met alle vieze stinkende geisers zijn gelopen en daarna nog een flink stuk langs het meer. Een fikse wandeling! Na deze vermoeiende dag hebben we besloten dat we onszelf wel mochten trakteren op een fijn avondje uit: De spa! Om precies te zijn een van de top 10 Spa's in de wereld!!! Heeerlijk! Alleen jammer dat het er rook naar 3000 rottende eieren in een huis... Maar wel lekker water met varierende temperaturen van 38 tot 42 graden :).
De dag erna was het tijd voor de Maori, een beetje cultuur snuiven moet ook gebeuren! Om te beginnen was ik al helemaal kapot van de manier waarop de Maori elkaar begroet. Ze 'neuzen' met elkaar (de Hongi) en zeggen Kia Ora. 'Kia Ora' is een algemene groet, dit kan 'hallo hoe gaat het met je?' betekenen, maar ook dat je iemand goed geluk wenst. Tijdens alle optredens, zang en dans, vanalles geleerd over deze cultuur en een geweldige avond gehad met heeeerlijk eten! Kortom: Een te gekke avond!

En dat brengt me bij gisteren. Gisteren was DE DAG! De dag dat Kryschja vasthoud aan 'Go big or go home'. De dag dat Kryschja haar ietsiepietsie hoogtevrees overwint. De dag dat Kryschja op 15.000 ft. uit het vliegtuig springt. Met andere woorden: De dag dat Kryschja skydived!!! :D
Dat dit op mijn planning stond was al langer bekend, maar dat het zo snel zou gaan had ik niet verwacht. Niets vermoedend stap ik 's morgens met Caroline in de bus waar we na 10 minuten een activity-sheet onder onze neus geduwd kregen. Een tandemskydive in Taupo. Ehh ja, dat is de skydive die ik wil doen! Maar vandaag? Jep, vandaag! Heldhaftig dat ik ben heb ik me ingeschreven. En terwijl wij vrolijk foto's nemend rondrenden bij de 'Huka falls' was onze buschauffeur Ross druk bezig met het boeken van mijn vliegtuig die met mij de lucht ingaat, maar zonder mij weer zou landen... Eindelijk alles geboekt en surprise: De skydivers gaan NU! EHH WAT?!
Op naar het vliegveld dus. Hier vanalles moeten invullen en ondertekenen, papa's nummer moeten geven voor 't geval ik een 'ongelukkige landing' zou hebben. Na 'n uurtje of 2/3 wachten -gezien de wind te sterk was, was het te gevaarlijk om te 'vliegen'- eindelijk mijn pakje kunnen aantrekken. Alan die nog uit de lucht kwam vallen heeft alles even gechecked en toen het allemaal goed was konden we richting het vliegtuig gaan. Voordat ik vertrok nog even met KOEIENLETTERS; ' SORRY MAM ' op mijn handen geschreven voor de ultieme/spectaculaire foto. Even aan Alan, m'n instructeur, en Ian, m'n cameraman, laten weten dat ik als 2e wou springen, allemaal geen probleem en ook de foto zou een eitje zijn! :D In het vliegtuig zat ik naast het luik, 't was net een frietenkraamluik! Kreeg er een vreselijk koude voet en ook m'n handen leken eraf te gaan vallen. Omdat ik voor de 15.000ft. gekozen had -Go big or go home!!- moest ik opeens een zuurstofmasker op. Toen zei Alan opeens: Okay Kryschja, how ya doin? You're alright? Ik: Uhhuh.... 'Okay, then we're gonna get ready!'. Ik op deze jongeman z'n benen gesprongen zodat hij alles vast kon klikken (wat betekent: zodat hij de 4 gespjes die ons aan elkaar verbonden vast kon klikken). Ian gaf me 'n hand met de woorden: 'Have fun Kryschja!' en ook Alan wenste me nog veel plezier. Toen was het zover: Ik was omgetoverd tot een mislukte hobbit: Mutsje op, lelijke bril op en 'n angst in de ogen van heb ik jou daar! :p Het meisje voor me schreeuwde: No I don't want to do this! I don't wa..... hup daar ging ze! De cameraman die aan de zijkant van het vliegtuig hing heeft het allemaal gefilmd! Ik zag haar vallen en duikelen en schreeuwde al: 'Oh my god!'. My turn! Ik ga op het randje zitten, werp een angstige blik in de camera en voordat ik goed en wel geademd had vloog ik er al uit. Er is maar een ding dat op dit moment door je gedachten gaat en kan gaan: What the fack?! (sorry voor mijn eerlijkheid;)). Ik ging alle kanten op, voorwaartse salto's, achterwaarts voor de leuk erbij, allemaal niet-salto's en noem maar op! Of het gezond was of niet. En je valt. Je valt! Door de wolken, langzamerhand zie je de grond ook duidelijker worden. Je valt. En je begint te ontspannen en neemt deel aan de flying fotoshoot (is weer eens iets anders ;)). 'n Beetje m'n handen voor mama showen, 'n beetje cheesen en de one-minute freefall is alweer voorbij. In 1 minuut ben ik 10.000ft. naar beneden gevallen met een snelheid van 200 km/uur!!! (papa, misschien verklaart dit de rimpels in m'n gezicht op de foto? :p). Toen opgevangen door de parachute en de eerste woorden die uit mijn mond vlogen waren -zoals de mensen waar ik veel contact mee heb zich waarschijnlijk wel kunnen voortsellen-: Yeeeewwww!! Fucking awesome!!! Whoehoeeehwww! Hell yeah! AWESOME!' (sorry, weer excuses voor mijn eerlijkheid en daarmee mijn taalgebruik ;)). Toen heeft Alan 't ons wat comfortabeler gemaakt en ons 2cm van elkaar gescheiden. Ik heb 'm aangeraden dit met z'n toekomstige vriendin te doen en haar ten huwelijk te vragen net na de freefall :p En zo zijn we rustig naar beneden gegaan. Een beetje alle kanten opgedraaid en het Noordereiland op m'n gemak kunnen bekijken. Nog heerlijk genoten van het I believe I can fly-gevoel en toen was het helaas alweer tijd om te landen. Helemaal euforisch staan springen voor het filmpje en gewoon nog wat voor de leuk staan juichen! :D Vervolgens foto's, dvd, t-shirt en 'oorkonde' in ontvangst genomen en gelijk papa en mama een 'belangrijk' mailtje gestuurd... (dat is ook 'n mooie goedemorgen geweest denk ik :D).

Na alle spanning en sensatie in een heerlijk hostel aangekomen met flink wat skydive-collega's. 's Avonds was het tijd om het dorp in te gaan en eens flink los te gaan met de quiz in de pub Mulligans. Deze hebben we gewonnen en de prijs heeft voor een heeeerlijke avond gezorgd! :D Na 'n paar uurtjes en drankjes de pub limbo-end gesloten :)

... awesome day!! :D

So, what can I say?
Still living the good life! :)

Kia ora!