Granturco di merda!

Buonasera!

Ehhhh HEH? Buonasera?! Is 't niet G'day mate?!
Jawel, dat klopt! Maar ben helemaal in Italiaanse sfeer momenteel.
Na een te lange trein/busreis van ik geloof 'n 6,5 uur ben ik 5 januari in de heilige thuisplek Dubbo aangekomen. Leonie en Eline stonden me al op te wachten en ben ze gelijk om de hals gevlogen! In 't hostel kwam ik Roderik (broer van Eline) ook weer tegen en heb ik Jasper leren kennen. Dé Nederlanders op 't moment :). Het hostel is een echt 'thuis'. Best huiselijk ingericht, 't is een hele grote boerderij waar heel veel mensen in slapen; harstikke gezellig dus! Iedereen kent elkaar, eet en kookt samen en slaapt samen :p Naast 'n paar Duitsers, Fransen en Britten is er ook 'n hele bende Italianen. Dit zijn schatten van kerels die heerlijke pasta's en pizza's bereiden, die voor de stimmung in 't huis zorgen en die heel liefdevol en broederlijk zijn :D Heerlijk! Met z'n allen gaan we naar het werk, 's morgens (lees: 's nachts) om 4.30u staan we op en om 6.00u staan we met z'n allen stylisch te wezen in de corn. Best wel saai werk en zelfs 'n beetje zwaar de eerste dag. Je loopt de hele dag (tussen de 7 en 10 uur) en de bedoeling is dat je uit iedere mais-plant 'n 'stengel' trekt. Vreselijk spannend dus. Maar gelukkig had ik na 3 dagen al promotie gemaakt en ben ik van plukker naar spotter gegaan. Nu had ik dé droombaan in handen: Hoed op, armen over elkaar, Ipodje in, sprietje corn in de mond en juh! Zo liep ik uuuurenlang door de brandende 35graden zon achter 3 plukkers aan te checken of ze geen stengels vergaten en ondertussen wat Italiaans te leren (Granturco di merda! Che caldo! Lavoro di merda! Mosche di merda!,...). What else do you want!?

Daarnaast heb ik samen met mijn landgenoten besloten dat de ruzies die we met onze bazen hebben gehad niet verzwegen mogen worden... Ruzies?! Met bazen?! Ja precies! Baas 1 is Adam, best 'n topgozer waar we 'n leuke week mee hebben gehad. Maar baas 2, Tony, is 'n echte 'stronzo'. De cornfields veranderden meteen van een speeltuin in een werkbasis van de Tweede Wereldoorlog! Je mocht geen stengel laten zitten want je werd ontslagen, ze renden met bij elkaar geraapte stengels achter je aan en smeten ze voor je voeten neer... Belachelijk! Na 'n aantal discussies en conflicten heeft Eline de 'stoute schoenen aangetrokken' en Tony eens gevraagd wat nou eigelijk zijn probleem was. Prachtig om mee te maken (ik stond toevallig naast Eline te checken toen dit gebeurde): ''What is your problem?! Why is everything so negative?! When I worked with Adam, it was good! But now with you! What is your problem!?'' Niet gelogen, zo heeft ze 't gezegd, ik stond ernaast :p Wat 'n verhaal echt niet normaal. Het interesseerde hem niet hoe zijn werknemers zich voelden en wat ze dachten. Allemaal niet!
Vervolgens staan we 'n dag of 2 later te wachten tot we naar the field kunnen vertrekken (Eline inmiddels naar Sydney :(), komen Tony en Adam naar ons toe: Where is Eline? Roderik: She left this morning, she went to Sydney. Tony: Tsss Eline, USELESS! Roderik: Yeah, she said the same about you! :) En weg was die :p Wat 'n heerlijk moment was dit, respect voor Roderik :D! Ondanks al hun gezeur hebben we dus nog een prachtige tijd :).

Verder heb ik niet heel veel te vertellen over wat ik meemaak want het is elke dag hetzelfde. Vrije dagen worden op internet, in bed, in 't hostel en in de supermarkt doorgebracht en zo is alles wel gezegd.

Voordat ik mijn verhaaltje afsluit wil ik wel nog een aantal mensen bedanken voor de kaartjes die ik gekregen heb. Ten eerste natuurlijk papa en mama, Huub en Nettie, Hub en Annie, Bert, Lucie en Femke, Peter, Marie-José en Remco en iedereen waarvan ik 't kaartje nog niet ontvangen heb! :) Thanks :)

Tot de volgende keer met hopelijk weer leuke belevenissen!

Ciao ciao! xxx