Die with memories, not dreams

Hoi allemaal,

Man oh man, wat heb ik t weer geweldig hier in Aussie!
Na mijn eerste week met meetings en de box wedstrijd in de pub, ben ik op maandag weer hard aan de slag gegaan. We hadden nog een paar andere meetings met bedrijven en verder alleen met het onderzoeksgroepje. Het onderzoek loopt, genoeg te doen. Het is moeilijk om afspraken te krijgen met publieke organisaties. 2 maart is de deadline en moet ’t af zijn. Spannend dus!

‘’Die with memories, not dreams’’ (sterf met herinneringen, niet met dromen). ‘’Living the dream’’ (leef je droom) – dat zijn mijn motto’s, en hier probeer ik me dus ook aan te houden wanneer mogelijk. Zo gezegd, zo gedaan. Aan het eind van de eerste week begin ik de trip van mijn leven te plannen. Van 17 t/m 20 februari bevind ik me in het Red Centre van Australië. Uluru. Ofwel; Ayers Rock; de grote steen midden in Australië die ik eigenlijk al 5 jaar geleden had willen zien. Wat een geweldige ervaring was dit!! Ik ben samen met 2 klasgenoten geweest. We vlogen van Melbourne naar Uluru en werden daar gelijk opgepikt door onze gids en 8 medereizigers. De trip kon beginnen. 

We beginnen met een fraai uitzicht op Uluru terwijl we onze lunch eten, en de eerste kennismaking ervaren met de Aboriginal cultuur. Onze gids Dan vertelt vol passie en enthousiasme waar het nou allemaal om draait. We nemen alvast de eerste foto’s met én van Uluru, om vervolgens door te gaan naar het cultureel Aboriginal centrum. Hier krijgen we informatie over de cultuur en het bestaan van de Aboriginals, en over wat Uluru voor hen betekent. Dan vertelt ons dat volgens de Aboriginals alles met elkaar samenhangt: het landschap, de dieren die er leven, het weer, hoe mensen zich gedragen, het eten dat je er vindt, enzovoorts. Aboriginals zijn ervan overtuigd dat zij de taak hebben om te zorgen voor de natuur; die zorgt namelijk ook voor hen. Er is voor de Aboriginals geen verschil tussen levende en dode natuur. Ze geloven dat het geheel is geschapen in een scheppingstijd die nu nog altijd voortduurt. Deze scheppingstijd wordt de 'Dreaming' of 'Droomtijd' genoemd. "Tjukurpa" voor de Aboriginals in Centraal Australië, waar ik was. Dit is de periode voor het bestaan op aarde, maar tegelijkertijd ook het hiernamaals, waar de ongeborenen leven en waar de doden weer naar terugkeren. We krijgen de opdracht van Dan om onze eigen betekenis van ‘’tjukurpa’’ te creëren, gebaseerd op de informatie en ervaringen die we opdoen tijdens onze reis rond Uluru en onze wandeling door het cultureel centrum.

Na deze fijne informatie rijden we om de rots heen waar we nog meer verhalen horen en muurschilderingen te zien en uitgelegd krijgen. Super interessant! Een paar uurtjes later, in de avond, genieten we van een fijne BBQ met zonsondergang op Uluru. Prachtig hoe de rots verschillende kleuren vertoond, naar mate de zon verder zakt wordt Uluru steeds roder – bedenk ik me terwijl ik nog maar een hamburger naar binnen werk. Na dit mooie spektakel rijden we door naar ons kamp in Yulara, waar we even lekker fris douchen en gezellig kletsen in de keuken. Wanneer er een vieze kakkerlak of reuze sprinkhaan verward tegen me aan springt, begin ik zelf ook maar alle kanten op te springen – ‘’als we gaan, dan gaan we met z’n allen’’. Nog eventjes voor het slapengaan uitgebreid van de sterren genieten op een afgelegen stukje waar helemaal geen licht in de omgeving is. Light pollution noemen ze het: het licht dat het uitzicht op de sterren ''vervuild''. Wat is het toch prachtig hier!!! Niet veel later rol ik mijn swag (slaapzak) uit, buiten op de grond. En chillen maar! Wat een geweldig fenomeen, die sterrenhemel hier. Ik voel me weer een jaar of 7, toen ik de glow-in-the-dark sterren op het plafond van mijn slaapkamer had plakken. Langzaam val ik weer heerlijk op het gras en onder het zuiderkruis en de melkweg in slaap. Moe en voldaan: morgen weer een dag zoals vandaag. Net als 5 jaar geleden dacht ik: ‘’you’re free, you’re alive! Welcome to Australia’’.

Maar niet voor lang geniet ik van deze slaap want om 4.30uur worden we wakker gemaakt door Dan om te gaan ontbijten zodat we daarna met een goed gevulde maag van de zonsopkomst over Uluru en de Kata Tjuta (ook wel de Olgas genoemd) kunnen gaan genieten. Nog even een snelle toiletstop voor onze 3uur durende hike (wandeling) door de Olgas begint. Haast ongemerkt gaat de temperatuur met het kwartier omhoog, tot een hevige 40 graden. Ontzettend warm! Elk uur moet je 1 liter water drinken, wat betekent dat ik met 3 liter water op m’n rug (én m’n camera) me een weg baan door de Kata Tjuta heuvels en trappen. Maar het is het helemaal waard! De wandeling is fantastisch, en de kleuren die we om ons heen zien nóg mooier. Het rood van de steen, het groen van het gras en de bomen en het blauw van de lucht. Geweldige kleuren combinatie. Ook hier genieten we weer van de mooie verhalen over de Aboriginals en over het ontstaan van de formaties Uluru en Kata Tjuta. Ja, het ontstaan van. Twee tektonische platen drukten flink tegen elkaar aan, waardoor deze fenomenen uit de aarde omhooggeduwd werden. Voor Uluru is dit zo'n 400 miljoen jaar geleden. Ongelofelijk! Volgens de legende van de Anangu-Aboriginals is Uluru ontstaan tijdens een epische strijd tussen twee wezens in de Droomtijd, de tijd dat de aarde werd gevormd. Deze wezens leven volgens de legende nog steeds in de berg. De rots zelf is 348 meter hoog en heeft een omtrek van zo ‘n 9 kilometer. Aardig groot dus.

Na een stevige wandeling stappen we weer in de bus. We rijden een flink stuk door het woestijnlandschap, met hier en daar een tussenstop. Eerst spotten we Mount Connor aan onze rechterhand, ook zo'n steenformatie die echter op privéterrein ligt en daarom niet toegankelijk is voor de Aboriginals – waar ze overigens niet heel blij mee zijn. Aan onze linkerhand zien we een ontzettend groot zoutmeer, wat verklaard waarom we zo'n belachelijk end moeten rijden; we moeten er namelijk omheen. We rijden rustig verder en onderweg scoren we nog even een alcoholische versnapering bij de enige winkel over een afstand van zo’n 300 kilometer. Al wilde kamelen, wilde paarden en koeien spottende, komen we steeds dichter in de buurt van onze eindbestemming: het kamp bij de Kings Canyon. Hier aangekomen helpen wij drie (Kathi, Tiffany -klasgenoten- en ik) eerst Dan even met wat aardappels te wassen en te snijden. Vervolgens nemen we een verfrissende duik in het zwembad die weer gevolgd wordt door een warme douche. Tegen een uur of 7 / half 8 hebben de anderen ook hun taken vervuld en is ons eten klaar: worstjes, uien, kangoeroe en een mix van aardappels en groenten. Heerlijk! Verstandig dat we allemaal zijn hebben we nog een klein gaatje in onze buikjes overgelaten voor de marshmallows. Gezellig kletsend en samen met de sprinkhanen verward rondspringend genieten we van het mooie uitzicht op de sterren en het kampvuur (en de marshmallows natuurlijk). Ook hier rollen we de swag weer uit en vannacht dromen we met z’n elven rondom het vuur en onder een mooie sterrenhemel. Vanzelfsprekend maar tot 4.30uur...

Het is 4.30uur in de morgen en gids Dan loopt weer met z'n bulderende stem door het kamp: "wakey wakey guysss!"  Daar gaan we weer, dezelfde routine als de dag ervoor. Boterhammetje met spek en ei inpakken en hup, de bus in. Eenmaal aangekomen bij Kings Canyon stond ons een hel van een trap te wachten, oftewel; "heart attack stairs". Hartaanval, omdat mensen met een bijzonder slechte conditie hier niet makkelijk boven kunnen komen. Samen met de Chinees en de Engelse uit mijn groep ren ik naar boven. Finaal uitgeput komen we boven aan, waar we een prachtig uitzicht hebben. Terwijl we ons boterhammetje met spek en ei opeten genieten we van een bijzondere zonsopkomst. 
Hierna nog meer aardrijkskunde en cultuur lessen, en vooral veel lopen en rondspringen over de rotsen. Ik voel me weer een jaar of 10! Terwijl ik al grappen-makend met Dan door de Canyon loop, geniet ik van al het moois om me heen. Wat een onbeschrijfelijke ervaring weer.

Na weer een hike van een uur of 3 is het helaas tijd om terug te keren naar Alice Springs. De stad in het midden van de Australische woestijn. Het is een uurtje of 6 rijden met helemaal niks om ons heen. Niks! Puur en alleen woestijn en struiken. Af en toe een bocht in de weg, en zelden een andere auto (ik geloof dat we er 4 gezien hebben op 6uur tijd). Terwijl ik Dan vermaak met verhalen en goede muziek, ligt de rest achterin de bus te maffen. Heerlijk even genieten van de rust. Wat een geweldig land is 't ook!!!

Deze superleuke toer met superleuke mensen hebben we afgesloten in de kroeg in Alice Springs. Lekker samen gegeten en nog even goed gefeest: een top afsluiting voor dit topweekend! Ik ben weer helemaal opgeladen om aan mijn volgende avontuur te beginnen……..

Liefs uit de outback!
Kryschja